ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΕΥΚΟΛΟ ΝΑ ΣΕ ΒΡΟΥΜΕ......!!!!!!! ΤΟΤΕ, ΘΑ ΒΑΛΕΙΣ ΤΑ ΚΛΑΜΜΑΤΑ. ΓΙΑΤΙ....ΕΙΣΑΙ ΔΕΙΛΟΣ!!!!!!!

Γράμμα σε ένα κουκουλοφόρο.

Μην φοράς την κουκούλα σου, σε ξέρω...

Είσαι ο νεαρός από το διπλανό διαμέρισμα.

Είκοσι και κάτι.

Έχεις γονείς, όπως και ‘γω... όπως όλοι μας.

Έχεις αδέλφια, παππού, γιαγιά, φίλους, όπως και ‘γω ...όπως όλοι μας. Ζεις σε ένα τριάρι και οι γονείς σου είναι εργαζόμενοι.

Ο πατέρας σου έκανε εγχείριση καρδιάς και δύσκολα τα βγάζετε πέρα μ’ αυτή την οικονομική κατάσταση ...όπως όλοι μας.
 
Τα απογεύματα σε βλέπω στην καφετέρια της πλατείας να πίνεις καφέ με τους φίλους σου και να μιλάτε για την πρόκριση της εθνικής μας.

Το Σάββατο πας σινεμά με το κορίτσι σου.

Όμορφη είναι ...και ευγενική  όταν τη συναντώ στο ασανσέρ.

Πολλές φορές σας βλέπω από το μπαλκόνι να περπατάτε αγκαλιασμένοι τρυφερά στο δρόμο και... λάμπεις ολόκληρος.
 
Όμως ξαφνικά σκοτεινιάζεις ...ΓΙΑΤΙ;
 
Μπορεί να μην έχεις ιδεολογία.

Να μην είσαι αριστερός, δεξιός, σοσιαλιστής.

Άλλωστε ποιός νέος είναι σήμερα;

Κάποιοι λένε πως οι ιδεολογίες πεθαίνουν.

Με τι θ’ αντικατασταθούν άραγε;

Έχεις μέσα σου θυμό, οργή, συσσωρευμένη ενέργεια χωρίς διέξοδο.

Απωθημένα ίσως;

Παιδικά τραύματα;

Ανεκπλήρωτες επιθυμίες;

Μπορεί... ποιός δεν έχει όμως;
 
Μπαίνεις στο δωμάτιό σου και ετοιμάζεσαι.

Παίρνεις τον «εξοπλισμό» στο σακίδιο, χαιρετάς τη μάνα σου, που μαγειρεύει ανυποψίαστη στην κουζίνα και πας να συναντήσεις τους άλλους...
Δύο ώρες μετά, μεταμορφωμένος σε αγρίμι σπας... ΜΑΡΜΑΡΑ, ΤΖΑΜΑΡΙΕΣ ΚΕΦΑΛΙΑ.

Γιατί ρε φίλε;
Το κάνεις συνειδητά; Οικειοθελώς; Δεν μπορείς να καταπολεμήσεις τα ταπεινά σου ένστικτα, που είναι ριζωμένα βαθειά μέσα στα κύτταρά σου και μισείς ό,τι κινείται πάνω στον πλανήτη; Ό,τι είναι ωραίο; Ό,τι έχει ζωή; Ό,τι είναι δημιουργικό; Ό,τι κάνει όνειρα;
 
Το κάνεις γιατί σε στρατολογήσανε;
Σου δίνουνε μήπως χαρτζιλίκι;
Σου υποσχέθηκαν έναν κόσμο δικής σου εξουσίας;
Σε τρομοκρατούν με απειλές;
Σε ελέγχουν με ουσίες;
Πως τους αφήνεις να έχουν τόση δύναμη πάνω σου;

Θυμήσου όταν ήσουν παιδί... στην ηλικία μου ...στα έντεκα... αυτό ήταν το μέλλον που ήθελες για σένα; Αυτές ήταν οι φιλοδοξίες σου, τα όνειρά σου, οι στόχοι σου όταν μεγαλώσεις;

Κάτι σε έβγαλε από το δρόμο σου και πρέπει να τον ξαναβρείς... και ξέρεις γιατί;

Γιατί εσύ, δεν μπορείς  ΕΤΣΙ να ανατρέψεις την ιστορία. Μόνο ΑΝΟΗΤΑ να την καθυστερήσεις μπορείς.
Την ιστορία τη γράφουν και την ανατρέπουν οι πολλοί...
ΤΟΥΣ ΒΛΕΠΕΙΣ;
Είναι εκεί απέναντι στην πλατεία.
Είναι  εκατοντάδες, χιλιάδες, εκατομμύρια...
Και όταν τη γράψουν και θα πανηγυρίζουν τότε θα σε καταλάβουν... θα σε αναγνωρίσουν... και ξέρεις γιατί;

Απλούστατα ...γιατί θα είσαι ο μόνος, που δεν θα χαίρεσαι φίλε από το διπλανό διαμέρισμα.

Μανωλάκης
Γράφει ο Νάσος Λαναράς

madata.gr