Αλλωστε, αυτή είναι η σιγουριά κάθε νομίσματος, ότι θα υπάρχει για πάντα, όσο υπάρχουν κράτη και άνθρωποι που εξασφαλίζουν με την εργασία τους εισοδήματα. Προφανώς, το ευρώ δεν είναι ένα τέτοιο νόμισμα και επομένως όλες οι χώρες και όχι μόνον η Ελλάδα πρέπει να δώσουν μάχη για να συνεχίσουν να απολαμβάνουν τα προνόμιά του, τα οποία τελικά ίσως δεν είναι προνόμια για όλους αλλά για λίγους.
Η αλήθεια είναι ότι από την εισαγωγή του ευρώ το 2000 έως τώρα τίποτα δεν άλλαξε, εκτός από την κρίση του 2008. Αυτή ήταν η πρώτη δοκιμασία του ενιαίου νομίσματος και ξεκίνησε ως κρίση του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος με την κατάρρευση των αμερικανικών επενδυτικών τραπεζών. Και η διάρρηξη της ευρωζώνης δεν μπορούμε να πούμε ότι δεν μπορούσε να προβλεφθεί, γιατί έχει προβλεφθεί. Ολοι την έχουν προβλέψει και μάλιστα στα τελευταία δύο χρόνια παρακολουθούμε σε ζωντανή μετάδοση από τις τηλεοράσεις μας τα επεισόδια που είχαν περιγράψει όλοι οι «ευρωσκεπτικιστές», όταν τα σχέδια του ευρώ ήταν στα σκαριά. Εξαιτίας αυτών των προβλημάτων μερικές από τις ισχυρότερες χώρες, όπως η Βρετανία και οι σκανδιναβικές χώρες, προτίμησαν να μείνουν εκτός ευρώ. Και στο εσωτερικό κάθε χώρας που προσχώρησε υπήρχαν ισχυρές μειοψηφίες, εκτός από την Ελλάδα, η οποία απλώς δεν είχε ενημερωθεί επαρκώς.
Οι πολιτικοί ηγέτες της Ευρώπης επέλεξαν συνειδητά να μην έχουν ένα εναλλακτικό σχέδιο και διαφήμιζαν έως πρόσφατα ότι «δεν υπάρχει σχέδιο Β» και το ευρώ πρέπει υποχρεωτικά να πετύχει. Η τελευταία κυβέρνηση που δεν έχει επεξεργαστεί ένα εναλλακτικό σχέδιο δεν είναι η γερμανική, όπως θα περίμενε κανείς, αλλά η… ελληνική! Δηλαδή, η χώρα που έχει προειδοποιηθεί σχεδόν από όλους ότι θα είναι η πρώτη που θα αναγκαστεί να αποχωρήσει από την ευρωζώνη. Την ύστατη στιγμή, όταν πλέον το κυβερνών κόμμα της Γερμανίας εγκρίνει πρόταση για την εθελοντική αποχώρηση από το ευρώ χωρίς να αποχωρήσει η χώρα από την Ε.Ε. και όταν ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου λέει στο Ευρωκοινοβούλιο ότι πρέπει να απομυθοποιήσουμε την Ε.Ε. των δύο ταχυτήτων, η Ελλάδα σχηματίζει κυβέρνηση με επικεφαλής έναν κεντρικό τραπεζίτη με πρωταρχικό στόχο την παραμονή στο ευρώ.
Μπορεί οι Ελληνες να είμαστε οι πιο αγνοί ιδεολόγοι μιας ενωμένης Ευρώπης, μπορεί να είμαστε οι πιο ρομαντικοί εραστές του ευρώ, αλλά πρέπει να λάβουμε υπόψη μας και τους άλλους Ευρωπαίους, οι οποίοι θεωρούν ότι δεν είμαστε συνιδιοκτήτες του ευρώ και επομένως μεθοδεύουν την εθελοντική αποχώρησή μας κάνοντας αφόρητη την παραμονή μας. Ο Λουκάς Παπαδήμος επεσήμανε ευγενικά και το γεγονός ότι έως τώρα οι κυβερνήσεις μας δεν είχαν ένα σχέδιο για το πώς θα ζήσουμε μέσα στο ευρώ, ούτε καν ένα σχέδιο για το πώς θα ξεπεράσουμε την κρίση χρέους. «Πρέπει να δράσουμε γρήγορα, συστηματικά και με σχέδιο, έχοντας το βλέμμα στραμμένο στους ανέργους», ανέφερε, τονίζοντας ότι το κόστος της προσαρμογής θα πρέπει να μοιραστεί δίκαια.
Ευρώπη δύο ταχυτήτων;
Υπάρχει ο χρόνος; Ενα τέτοιο σχέδιο δεν παρουσιάστηκε στις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης, ούτε και ήταν το αντικείμενο διαβουλεύσεων μεταξύ των τριών κομμάτων που στήριξαν την κυβέρνηση Παπαδήμου. Επίσης, δεν υπάρχει ο χρόνος για ένα τέτοιο σχέδιο, πρώτον, γιατί η εντολή αυτής της κυβέρνησης είναι να εφαρμόσει τις αποφάσεις της 27ης Οκτωβρίου (οι οποίες μάλλον θα έχουν αναθεωρηθεί έως τα Χριστούγεννα) και, δεύτερον, γιατί οι εκλογές πρέπει να γίνουν γύρω στις 19 Φεβρουαρίου 2012. Ο χρόνος είναι αυτό που δεν έχουμε πλέον, δεδομένου ότι ο γαλλογερμανικός άξονας που διοικεί απευθείας τα όργανα της Ε.Ε. ήδη δρομολογεί την Ευρώπη των δύο ταχυτήτων με απώλεια κυριαρχίας για όλες τις χώρες του ευρώ οι οποίες έχουν μεγάλα ελλείμματα, δηλαδή για τις δεκατέσσερις από τις δεκαεπτά χώρες της ευρωζώνης. Ο σκληρός πυρήνας της Ευρώπης δεν θα είναι στο μέλλον η ευρωζώνη, αλλά οι πλεονασματικές βιομηχανοποιημένες χώρες της Βόρειας Ευρώπης, μέσα από ένα σχήμα που ακόμα δεν έχει διαμορφωθεί.
Το ευρώ ήταν στην πραγματικότητα ένα στοίχημα και θα μπορούσε να κερδηθεί, αν είχε προλάβει να δημιουργηθεί μια ευρωπαϊκή πολιτική ταυτότητα. Δυστυχώς, χάθηκαν δώδεκα χρόνια από όσους επιθυμούσαν ένωση μόνο των τραπεζών και των χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών και η κρίση ξύπνησε όλα τα εθνικιστικά αντανακλαστικά με τις δημαγωγίες της κ. Μέρκελ και των ομοίων της, ότι δεν μπορούν να πληρώσουν τα «ενάρετα» εθνικά κράτη για λογαριασμό των «σπάταλων, τεμπέληδων και διεφθαρμένων» κρατών. Το ευρώ απέδωσε μεγάλα οικονομικά οφέλη για τη Γερμανία, αλλά ποτέ δεν πείστηκαν όλοι οι Γερμανοί για τη χρησιμότητα του ευρώ. Οι ευρωπαϊκοί λαοί στην αρχή ερωτήθηκαν, αλλά τα δημοψηφίσματα χρειάστηκε να επαναληφθούν ξανά και ξανά μέχρι να φέρουν το ποθούμενο αποτέλεσμα και στη συνέχεια, αντί να αλλάξουν οι συνθήκες για να ταιριάζουν στις επιθυμίες των λαών, καταργήθηκαν τα δημοψηφίσματα σε μια επίδειξη αλαζονείας της εξουσίας των αγορών.
Οι πολιτικοί ηγέτες αψηφούσαν έως τώρα τους ψηφοφόρους τους και στην Ελλάδα ξεπεράσαμε όλους τους άλλους, αλλά υπάρχουν φυσικά και όρια που έχουν ξεπεραστεί από καιρό. Το ζήτημα της εθνικής ταυτότητας έγινε κυρίαρχο, γιατί κανείς δεν θέλει να πληρώσει φόρους για τους ξένους. Η Γερμανία δοκιμάζει τώρα να γκρεμίσει ό,τι χτίστηκε τα προηγούμενα χρόνια, δηλαδή, να βγάλει εκτός ευρώ όλες τις χώρες που δεν πληρούν τις «νόμιμες» προϋποθέσεις πολύ χαμηλών ελλειμμάτων.
ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ
Η υπόθεση της κ. Μέρκελ είναι ότι μπορείς να αφαιρέσεις μόνο μία χώρα από το ευρώ χωρίς να αλλάξεις όλες τις υπόλοιπες ισοτιμίες εισόδου στο ευρώ. Μπορείς όμως να βγάλεις π.χ. την Ελλάδα και να παραμείνει η Ιταλία στο ευρώ ή πρέπει να αλλάξει και η ισοτιμία της λιρέτας και της πεσέτας και του εσκούδου και του φράγκου και του μάρκου και των άλλων νομισμάτων;
Ποιος θα κρατήσει τις καταθέσεις του σε μια ιταλική τράπεζα, αν η Ιταλία είναι ελεύθερη να εγκαταλείψει το ευρώ και επομένως υπάρχει θεσμική βεβαιότητα ότι θα βρεθείς με υποτιμημένες ιταλικές λιρέτες; Η απλή πιθανότητα μιας τέτοιας επιλογής μπορεί να προκαλέσει μαζική έξοδο των καταθέσεων από όλες τις τράπεζες όλων των χωρών της ευρωζώνης.
Πώς θα μετατραπούν τα συμβόλαια στο νέο νόμισμα, με ποιους όρους και ποιος θα το αποφασίσει αυτό; Η χρηματοπιστωτική ολοκλήρωση στην Ε.Ε. είναι πλήρης και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι θα γίνει, αν ανοίξει η πόρτα της κατεδάφισης, αλλά πάντως δεν θα προκαλέσει ενθουσιασμό νέων επενδύσεων και προσδοκίες ανάπτυξης. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τις συνέπειες, αλλά μπορεί να βρεθούμε στην ανάγκη να το ανακαλύψουμε στην πράξη, αν για κακή μας τύχη δεν προχωρήσει η νομισματική ένωση με τα αυτονόητα: να εγγυάται η ΕΚΤ όλα τα ομόλογα της ευρωζώνης και αυτά να πληρώνονται από έναν πανευρωπαϊκό φόρο, όπως ο ΦΠΑ, ίδιο για όλες τις χώρες. Δηλαδή, να μπορεί να κόβει χρήμα, άρα, το αντίθετο από αυτό που εγγυήθηκαν οι ιδρυτές του ευρώ.
http://www.madata.gr/epikairotita/economy/150284.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου