Ο παροξυσμός της κρίσης χρέους παρήλθε. Το ελληνικό χρέος αναδιαρθρώθηκε και θα μειωθεί, υπό την απειλή μιας χρεοκοπίας, από το 160% στο 120%. Η αναδιάρθρωση αυτή απελευθερώνει την οικονομική βοήθεια της τρόικας προς την Ελλάδα και λύνει για την ώρα το πρόβλημα της χρηματοδότησης του ελληνικού δημόσιου χρέους. Η διαδικασία μετάδοσης της κρίσης στις περισσότερες χώρες της ευρωζώνης, που εκδηλώθηκε με την αύξηση των επιτοκίων δανεισμού, ανεκόπη. Η αποκλιμάκωση της κρίσης είναι αισθητή από την αρχή του 2012 και ο κίνδυνος να τιναχτεί στον αέρα η ζώνη του ευρώ έχει ελαττωθεί σημαντικά, τουλάχιστον σε βραχυπρόθεσμη βάση. Ωστόσο, η διαδικασία μετατροπής της Μεγάλης Υφεσης που ξέσπασε το 2008 σε Πολύ Μεγάλη Υφεση δεν ανεκόπη από την πρόσκαιρη ανακούφιση που έφεραν οι εξελίξεις στην ελληνική κρίση.
Από τη μια πλευρά, η παγκόσμια οικονομία - και ειδικότερα η οικονομία της ευρωζώνης - παραμένει σε μια περιοχή κινδύνου στην οποία κυριαρχεί εκ νέου η απειλή μιας συστημικής κρίσης. Από την άλλη πλευρά, η στρατηγική που επέλεξε η Ευρώπη και η οποία συνίσταται στην ταχεία μείωση του δημόσιου χρέους (που προϋποθέτει τη μείωση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων και τη διατήρησή τους σε χαμηλά επίπεδα) υπονομεύει τον αρχικό στόχο. Δηλαδή, ενώ η αξιοπιστία της στρατηγικής αυτής θεωρείται αδιαμφισβήτητη ώς απαραίτητη προϋπόθεση στην προσπάθεια της ευρωζώνης να πείσει τις αγορές να ρίξουν σε αποδεκτό επίπεδο τα επιτόκια αναχρηματοδότησης των κρατικών χρεών, η δυσκολία για την επίτευξη του στόχου αυτού υποχρεώνει τις κυβερνήσεις να υιοθετούν μια όλο και πιο σκληρή λιτότητα. Η ευρωζώνη μοιάζει σαν να σύρεται από τη δυναμική μιας στρατηγικής που αδυνατεί να ελέγξει κι αυτό ευλόγως τροφοδοτεί την κερδοσκοπία και την αβεβαιότητα.
Το επίκεντρο της κρίσης μεταφέρεται πλέον στη Γηραιά Ηπειρο. Και επειδή η ανάπτυξη αποτελεί μείζονα προϋπόθεση για την εξασφάλιση της σταθεροποίησης του δημόσιου χρέους, η δημοσιονομική λιτότητα στη ζώνη του ευρώ λειτουργεί ως τροχοπέδη για την οικονομική δραστηριότητα και διογκώνει τα προβλήματα. Προωθώντας την ταχεία συρρίκνωση των ελλειμμάτων και του δημόσιου χρέους, οι ευρωπαίοι πολιτικοί αποκαλύπτουν την πεποίθησή τους ότι στο μέλλον θα επαληθευτεί το χειρότερο σενάριο. Διότι, υποτιμώντας το παιχνίδι των οικονομικών πολλαπλασιαστών, οι πολιτικές της δημοσιονομικής προσαρμογής που εφαρμόζουν περιορίζουν την οικονομική δραστηριότητα και θέτουν διαρκώς νέες, υποτιμημένες σταθερές, οι οποίες εν τέλει αυτοπραγματώνονται.
TA NEA / LE MONDE Του XAVIER TIMBEAU
* Ο Ξαβιέ Τεμπό είναι διευθυντής του κλάδου αναλύσεων και προβλέψεων του Γαλλικού Παρατηρητηρίου Οικονομικών Συγκυριών (OFCE).
http://www.madata.gr/epikairotita/economy/185033.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου