Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.
Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη·
διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον. 5
A όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.
Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω.
μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.
Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη·
διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον. 5
A όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.
Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω.
Τα «Τείχη» είναι το πρώτο χρονολογικά από τα «αναγνωρισμένα» καβαφικά ποιήματα. Γραμμένο το 1896, τυπώθηκε πιθανότατα στις 16 Ιανουαρίου του 1897 με επιγραφή «Ως έκδικα πάσχω» (Αισχύλος, Προμηθεύς Δεσμώτης, στ. 1093) και με παράλληλη μετάφραση στα αγγλικά («My Walls») από τον αδερφό του ποιητή Τζον.
Το ποίημα, μονόλογος ενός ανώνυμου ομιλητή σε πρώτο ενικό πρόσωπο, διαιρείται σε τέσσερα δίστιχα ιαμβικού ρυθμού με ομόηχες πλεκτές ομοιοκαταληξίες.
Ο ίδιος ο Καβάφης επισημαίνει καθαρά την αλληγορική διάσταση των «Τειχών» και τη θεματική τους επικέντρωση στο ζήτημα της κοινωνικής απομόνωσης.
Το ποίημα θεματοποιεί τη σύγκρουση ανάμεσα στο υποκείμενο και τον αντικειμενικό κοινωνικό χώρο.
Τα «Τείχη» έχουν γίνει αντικείμενο πολλών και αντικρουόμενων μεταξύ τους συζητήσεων: Τίμος Μαλάνος (ψυχαναλυτική προσέγγιση), Στρατής Τσίρκας (κοινωνιολογική προσέγγιση) κ.ά.
Η πνιγηρή ατμόσφαιρα του ποιήματος αποτυπώνεται και στη μορφή. Η γραμματική και η ομοιοκαταληξία του υπογραμμίζουν το θέμα της απομόνωσης και της παθητικότητας του υποκειμένου.
http://www.alfavita.gr/ASEP/asep1_12_08_803.php
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου