Γιάννης Μεϊμάρογλου
Η Ελλάδα δεν αποτέλεσε - ούτε και θα μπορούσε άλλωστε - εξαίρεση από τον κανόνα: όπως όλες οι χώρες που βρέθηκαν στη δίνη μιας βαθιάς οικονομικής κρίσης και προσέφυγαν σε διεθνή υποστήριξη, είδε το πολιτικό σκηνικό της να ανατρέπεται ριζικά.
Ο δικομματισμός της μεταπολίτευσης ηττήθηκε πανηγυρικά και οι κατεστημένες πρωτοκαθεδριές αμφισβητήθηκαν. Κόμματα και πρόσωπα ένιωσαν το έδαφος να υποχωρεί κάτω από τα πόδια τους, ενώ το ΠΑΣΟΚ που δέσποσε στον κεντροαριστερό χώρο για 40 περίπου χρόνια κατέρρευσε...
Η εκλογική ήττα του ΠΑΣΟΚ απελευθέρωσε τάσεις και ρεύματα που συγκρατούσε η συγκολλητική ουσία της διακυβέρνησης. Την ίδια ώρα, ένα μεγάλο μέρος του μετακόμιζε προς την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ, θεωρώντας ότι αυτό πλέον το κόμμα, ως ο δεύτερος πόλος του αναδυόμενου νέου δικομματισμού, μπορεί να εγγυηθεί τα συμφέροντα και τις επιδιώξεις του.
Η ταυτόχρονη, έστω και αρκετά καθυστερημένη, είσοδος ενός σημαντικού κομματιού της αριστεράς και της οικολογίας στο χώρο της σύγχρονης μεταρρυθμιστικής κεντροαριστεράς, δημιουργεί επίσης νέα δεδομένα.
Όλα τα παραπάνω, όπως και οι ολιγότερο εμφανείς ζυμώσεις που βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη, συνδέονται με το ερώτημα εάν υπάρχει έδαφος για μια ελληνική “Ελιά” στις συνθήκες που διανύουμε.
Πρώτα απ’ όλα, αυτό που θα πρέπει να υπογραμμισθεί είναι ότι η συμπαράταξη όλων αυτών των δυνάμεων, κομμάτων, ρευμάτων, κινήσεων, που κινούνται, στο νέο πολιτικό τοπίο, στο χώρο της μεταρρυθμιστικής αριστεράς και της σοσιαλδημοκρατίας, δεν μπορεί παρά να βασιστεί στην ειλικρινή συνεργασία και στον ισότιμο διάλογο. Και τα δύο αυτά στοιχεία, απαραίτητα για όποια ανασύνθεση, έλειψαν μέχρι τώρα από την πολιτική μας κουλτούρα και στοίχησαν στη χώρα ακριβά. Σήμερα, ωστόσο, όπου η πιεστική πραγματικότητα αλλάζει τις νοοτροπίες, δεν δικαιολογούνται ούτε οι ηγεμονικές συμπεριφορές ούτε οι μικρομέγαλες αλαζονείες.
Προφανώς, τα πράγματα δεν μπορούν να βιαστούν και να εκβιαστούν. Οι συνεργασίες προωθούνται, ωριμάζουν και χτίζονται με τους δικούς τους ρυθμούς, μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες, σεβασμό στην αυτονομία καθενός και αμοιβαία εμπιστοσύνη. Κι επειδή στη θεωρία είμαστε πάντα ασυναγώνιστοι, ας δούμε και στη πράξη, συγκεκριμένα, ποιες είναι οι δυνάμεις εκείνες που, κατ� αρχην, θα μπορούσαν να χωρέσουν κάτω από τη σκιά της ελιάς, κάτω από τη σκιά δηλαδή μιας ευρύχωρης μεταρρυθμιστικής παράταξης, με προοδευτικό χαρακτήρα...
- Το ΠΑΣΟΚ, μέσα από τις διαδικασίες της ανασύστασής του, αποδυναμωμένο, αλλά και απαλλαγμένο από βαρίδια και σύνδρομα του παρελθόντος του, έχοντας πληρώσει βαρύ πολιτικό κόστος, μπορεί να παίξει ουσιαστικό ρόλο στη συγκρότηση της παράταξης.
Η Δημοκρατική Αριστερά - και όσοι συσπειρώθηκαν και έδωσαν μαζί της την πρόσφατη εκλογική μάχη - απέδειξε σε μικρό σχετικά χρονικό διάστημα ότι και κυβερνώσα και μεταρρυθμιστική θέλει να είναι και έχει ασφαλώς να διαδραματίσει υπεύθυνο και σοβαρό ρόλο.
- Οι διάφορες κινήσεις που διαμορφώθηκαν ή βρίσκονται υπό διαμόρφωση στο χώρο της κεντροαριστεράς, με τις δικές της αντιλήψεις και προτάσεις η καθεμιά, έχουν ασφαλώς τη δική τους θέση στο διάλογο.
- Το ίδιο φυσικά ισχύει για τον ευρύτερο χώρο των οικολόγων - πράσινων, οι οποίοι παραδοσιακά - και πανευρωπαϊκά - κινούνται στο χώρο των δημοκρατικών και σοσιαλιστικών ιδεών.
- Κατά τη προεκλογική περίοδο - και όχι μόνο - υψώθηκαν μια σειρά υπεύθυνες μεταρρυθμιστικές φωνές και από τον φιλελεύθερο - πολιτικά - χώρο. Μιά μεγάλη δημοκρατική, μεταρρυθμιστική παράταξη, θα μπορούσε ίσως να τις ακούσει.
Τελειώσαμε; Μάλλον όχι!
Το εγχείρημα μετατροπής του ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο κόμμα θα είναι ασφαλώς ενδιαφέρον, κυρίως για όσους το επιχειρήσουν. Το πιθανότερο, ωστόσο, είναι το τελικό αποτέλεσμα να φέρει έντονα αντιευρωπαϊκά σημάδια, καθώς και τη σφραγίδα του λαϊκισμού ή του κρατισμού που διακρίνει τις αριστερίστικες συνιστώσες του. Όταν κατακάτσει η σκόνη και ο ενθουσιασμός της "αριστερής διακυβέρνησης" που έμεινε στα συνθήματα, τότε είναι πολύ πιθανό ένας σημαντικός αριθμός στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που αντιμετωπίζουν υπεύθυνα το ευρωπαϊκό μέλλον της Ελλάδας να ξανασκεφτούν την ένταξή τους σε ένα πολιτικό μόρφωμα που καμιά σχέση δεν θα έχει με το ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ που φτιάξαμε κάποτε, προσδοκώντας σε μια υπεύθυνη Αριστερά.
Οι ανησυχίες τους για την πορεία και το μέλλον της χώρας δεν μπορεί παρά να εμπλουτίσουν τον συνολικό προβληματισμό και να συμβάλουν θετικά στις προσπάθειες εξόδου από την κρίση. Η ελιά χρειάζεται άφθονο νερό για να μεγαλώσει. Και η δικιά μας, η δημοκρατική - σοσιαλιστική «Ελιά» θα χρειαστεί ειλικρινή θέληση και επίμονη προσπάθεια απ’ όλους όσοι εμπνέονται από το όραμα μιας σύγχρονης, προοδευτικής Ελλάδας σε μια ενωμένη προοδευτική Ευρώπη.
Το άρθρο αυτό δημοσιεύεται και στην εφημ. «Εθνος»
http://www.metarithmisi.gr/el/readText.asp?textID=10226
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου