Τι είναι τελικά το "κούρεμα χρέους" ;
Όσο περνάει ο καιρός, τη συγκεκριμένη ορολογία θα την ακούς όλο και συχνότερα. Επί της ουσίας είναι η ελεγχόμενη πτώχευση για την οποία έκανε λόγο ο γερμανός υπουργός οικονομικών, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε όπως και ο οικονομολόγος Νουριέλ Ρουμπινί.
Τι είναι όμως το κούρεμα χρέους και τι διαφορά έχει από τη χρεοκοπία;
Κατ' αρχή, καλό είναι να έχεις στο πίσω μέρος του μυαλού σου ότι ήδη είμαστε σε τροχιά αναδιάρθρωσης χρέους. Τα νούμερα δε βγαίνουν και αυτό το γνωρίζει τόσο η κυβέρνηση όσο και οι δανειστές.
Γιατί δε βγαίνουν τα νούμερα Νικ;
Γιατί εξερχόμενοι από την τριετή προσαρμογή, η χώρα θα έχει εξωτερικό χρέος περίπου 149% ως ποσοστό του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος (περίπου 360 δισεκατομμύρια ευρώ). Θεωρητικά, απο το 2012 και μετά, θα πρέπει να παρουσιάζουμε πρωτογενές πλεόνασμα. Δηλαδή, μη υπολογιζομένων των τόκων εξυπηρέτησης του χρέους, τα έσοδα του κράτους, θα πρέπει να είναι περισσότερα από τις δαπάνες (υπολογίζονται κοντά στο αναιμικό 0.9% του ΑΕΠ το 2012). Αυτό σημαίνει ότι, από το 2012 και για τουλάχιστον 30 χρόνια, δε θα επιτρέπεται καμία δημοσιονομική παρέκκλιση. Σε απλά ελληνικά, είμαστε καταδικασμένοι να παρουσιάζουμε ετησίως, σεβαστό πρωτογενές πλεόνασμα, ώστε αυτό να χρησιμοποιείται αποκλειστικά στη μείωση του εξωτερικού χρέους ή του ρυθμού που αυτό αυξάνεται. Σύμφωνα με τις υπεραισιόδοξες εκτιμήσεις της ελληνικής κυβέρνησης, το πρωτογενές πλεόνασμα κατά το έτος 2014, θα αγγίζει το 4.9% του τότε ΑΕΠ, ήτοι ~12 δισεκατομμύρια ευρώ. Για να προσεγγίσουμε τις προϋποθέσεις ένταξης στη νομισματική ένωση, που θέτει η συνθήκη του Μάαστριχτ (3% έλλειμμα και 60% εξωτερικό χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ), θα πρέπει από τα 360 δισεκατομμύρια ευρώ χρέους, να κατρακυλήσουμε στα ~144 δισεκατομμύρια ευρώ. Κάνοντας την αυθαίρετη παραδοχή ότι μας χαρίζονται για κάποιο λόγο οι τόκοι, χρειαζόμαστε 18 χρόνια, με πρωτογενές πλεόνασμα της τάξης των 12 δισεκατομμυρίων ευρώ ετησίως. Μπορείς τώρα να προσθέσεις τους τόκους και να επανυπολογίσεις τα χρόνια.
Αντιλαμβάνεσαι ότι για να συμβούν όλα αυτά, σημαίνει ότι θα έχουμε πατάξει τη φοροδιαφυγή, την εισφοροδιαφυγή και τη διαφθορά σε βαθμό εργαστηριακής ακρίβειας, ότι θα έχουμε ενσωματώσει μεγάλο κομμάτι της παραοικονομίας στην οικονομία, ότι θα έχουμε πατάξει ολοκληρωτικά τη γραφειοκρατεία ώστε να προσελκύσουμε ξένες επενδύσεις, οι οποίες θα απευθύνονται αποκλειστικά στην εξωτερική κατανάλωση, καθώς η εσωτερική θα έχει ισοπεδωθεί, ότι θα έχουμε αναθερμάνει την πρωτογενή και δευτερογενή παραγωγή της χώρας, ότι θα υπάρχει πολιτική σταθερότητα και ότι ο ελληνικός λαός, σε καμία, μα καμία περίπτωση, δε θα εξεγερθεί.
Από τα ως άνω, συνάγεται το προφανές συμπέρασμα, ότι καμία από τις περικοπές που έγιναν, αλλά και αυτές που πρόκειται, ενδεχομένως, να γίνουν δεν πρόκειται να επιστραφεί, καθώς αυτό θα οδηγούσε σε υποτροπιασμό του χρέους.
Επειδή δεν είμαι αιθεροβάμων, και σε καμία περίπτωση δεν τρώω το κουτόχορτο που εντέχνως μας ταΐζει η κυβέρνηση και τα δημοσιογραφικά λιβανιστήρια της, πιστεύω ότι η πιο πραγματιστική, αλλά ταυτοχρόνως, δραματική λύση, είναι η αναδιάρθρωση χρέους. Τώρα συνειδητοποίησα το μέγεθος του προβλήματος! Μιλάμε δε σώζεται με τίποτα! Ωρε που πάμε;
Αφού συμφωνήσαμε ότι η αναδιάρθρωση του χρέους της Ελλάδας είναι ένα πολύ πιθανό ενδεχόμενο - ακόμα και σύμφωνα με τον υπουργό οικονομικών της Ρωσίας πλέον - ήρθε η στιγμή που όλοι περιμένατε, δηλαδή, να μάθετε πως ακριβώς γίνεται το κούρεμα.
Μεταξύ μας, ιδέα δεν έχω και φαντάζομαι ούτε και αυτοί που θα εμπλακούν (δανειστές και έλληνες αξιωματούχοι). Η χώρα μας έχει ιδιαιτερότητες, η βασικότερη των οποίων είναι ότι ανήκει σε μια νομισματική ένωση από την οποία τυπικά, δε μπορεί να εκδιωχθεί (δεν προβλέπεται από κανένα άρθρο της συνθήκης για την ευρωπαϊκή ένωση. Κάτι σα το ελληνικό δημόσιο. Άμα τρουπώσεις, τρούπωσες). Αυτό την καθιστά άκρως επικίνδυνη για τη σταθερότητα αυτής της ένωσης και κυρίως για το κύρος του ίδιου του νομίσματος, το οποίο θα πληγεί ανεπανόρθωτα. Αυτό πού μπορεί να γίνει, είναι, αφού η επικίνδυνη προς πτώχευση χώρα μπει σε ένα "καλούπι" δημοσιονομικής προσαρμογής (βλέπε Ελλάδα) ώστε να πάψει να έχει ελλείμματα, οδηγείται, σε μια ελεγχόμενη μορφή πτώχευσης, κατά την οποία, διαπραγματεύεται το σύνολο του χρέους, το χρόνο αποπληρωμής του, καθώς και τα επιτόκια δανεισμού, τα οποία θα είναι τόσο ευνοϊκότερα, όσο σταθερότερη είναι η οικονομική κατάσταση της, κατά το χρόνο διαπραγμάτευσης. Με αυτό τον τρόπο, αποφεύγεται η καθολική κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος, που είναι και ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της πλήρους χρεοκοπίας, και η επάνοδος στις αγορές γίνεται συντομότερα, ομαλότερα και με λιγότερο επαχθείς όρους.
Το αντίκτυπο πού θα έχει το κούρεμα χρέους στον κοινωνικό ιστό, με απλά λόγια, στην καθημερινότητα του πολίτη, είναι άγνωστα. Σκέψου ότι ένα ~30% του χρέους, θα παραγραφεί. Αν η Ελλάδα οδηγηθεί σε ελεγχόμενη πτώχευση το 2014, που το εξωτερικό χρέος θα ανέρχεται σε ~360 δισεκατομμύρια ευρώ, το 30% αυτού του ποσού είναι 108 δισεκατομμύρια ευρώ. Ένα ποσό διόλου ευκαταφρόνητο. Αν για 110, δανεικά, δισεκατομμύρια ευρώ, ισοπεδώνεται κάθε έννοια συνταγματικού δικαιώματος, για 108, παραγραφέντα, δισεκατομμύρια ευρώ, τι πρόκειται να συμβεί; Ειλικρινά, αναρωτιέμαι!
Τι είναι όμως το κούρεμα χρέους και τι διαφορά έχει από τη χρεοκοπία;
Κατ' αρχή, καλό είναι να έχεις στο πίσω μέρος του μυαλού σου ότι ήδη είμαστε σε τροχιά αναδιάρθρωσης χρέους. Τα νούμερα δε βγαίνουν και αυτό το γνωρίζει τόσο η κυβέρνηση όσο και οι δανειστές.
Γιατί δε βγαίνουν τα νούμερα Νικ;
Γιατί εξερχόμενοι από την τριετή προσαρμογή, η χώρα θα έχει εξωτερικό χρέος περίπου 149% ως ποσοστό του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος (περίπου 360 δισεκατομμύρια ευρώ). Θεωρητικά, απο το 2012 και μετά, θα πρέπει να παρουσιάζουμε πρωτογενές πλεόνασμα. Δηλαδή, μη υπολογιζομένων των τόκων εξυπηρέτησης του χρέους, τα έσοδα του κράτους, θα πρέπει να είναι περισσότερα από τις δαπάνες (υπολογίζονται κοντά στο αναιμικό 0.9% του ΑΕΠ το 2012). Αυτό σημαίνει ότι, από το 2012 και για τουλάχιστον 30 χρόνια, δε θα επιτρέπεται καμία δημοσιονομική παρέκκλιση. Σε απλά ελληνικά, είμαστε καταδικασμένοι να παρουσιάζουμε ετησίως, σεβαστό πρωτογενές πλεόνασμα, ώστε αυτό να χρησιμοποιείται αποκλειστικά στη μείωση του εξωτερικού χρέους ή του ρυθμού που αυτό αυξάνεται. Σύμφωνα με τις υπεραισιόδοξες εκτιμήσεις της ελληνικής κυβέρνησης, το πρωτογενές πλεόνασμα κατά το έτος 2014, θα αγγίζει το 4.9% του τότε ΑΕΠ, ήτοι ~12 δισεκατομμύρια ευρώ. Για να προσεγγίσουμε τις προϋποθέσεις ένταξης στη νομισματική ένωση, που θέτει η συνθήκη του Μάαστριχτ (3% έλλειμμα και 60% εξωτερικό χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ), θα πρέπει από τα 360 δισεκατομμύρια ευρώ χρέους, να κατρακυλήσουμε στα ~144 δισεκατομμύρια ευρώ. Κάνοντας την αυθαίρετη παραδοχή ότι μας χαρίζονται για κάποιο λόγο οι τόκοι, χρειαζόμαστε 18 χρόνια, με πρωτογενές πλεόνασμα της τάξης των 12 δισεκατομμυρίων ευρώ ετησίως. Μπορείς τώρα να προσθέσεις τους τόκους και να επανυπολογίσεις τα χρόνια.
Αντιλαμβάνεσαι ότι για να συμβούν όλα αυτά, σημαίνει ότι θα έχουμε πατάξει τη φοροδιαφυγή, την εισφοροδιαφυγή και τη διαφθορά σε βαθμό εργαστηριακής ακρίβειας, ότι θα έχουμε ενσωματώσει μεγάλο κομμάτι της παραοικονομίας στην οικονομία, ότι θα έχουμε πατάξει ολοκληρωτικά τη γραφειοκρατεία ώστε να προσελκύσουμε ξένες επενδύσεις, οι οποίες θα απευθύνονται αποκλειστικά στην εξωτερική κατανάλωση, καθώς η εσωτερική θα έχει ισοπεδωθεί, ότι θα έχουμε αναθερμάνει την πρωτογενή και δευτερογενή παραγωγή της χώρας, ότι θα υπάρχει πολιτική σταθερότητα και ότι ο ελληνικός λαός, σε καμία, μα καμία περίπτωση, δε θα εξεγερθεί.
Από τα ως άνω, συνάγεται το προφανές συμπέρασμα, ότι καμία από τις περικοπές που έγιναν, αλλά και αυτές που πρόκειται, ενδεχομένως, να γίνουν δεν πρόκειται να επιστραφεί, καθώς αυτό θα οδηγούσε σε υποτροπιασμό του χρέους.
Επειδή δεν είμαι αιθεροβάμων, και σε καμία περίπτωση δεν τρώω το κουτόχορτο που εντέχνως μας ταΐζει η κυβέρνηση και τα δημοσιογραφικά λιβανιστήρια της, πιστεύω ότι η πιο πραγματιστική, αλλά ταυτοχρόνως, δραματική λύση, είναι η αναδιάρθρωση χρέους. Τώρα συνειδητοποίησα το μέγεθος του προβλήματος! Μιλάμε δε σώζεται με τίποτα! Ωρε που πάμε;
Αφού συμφωνήσαμε ότι η αναδιάρθρωση του χρέους της Ελλάδας είναι ένα πολύ πιθανό ενδεχόμενο - ακόμα και σύμφωνα με τον υπουργό οικονομικών της Ρωσίας πλέον - ήρθε η στιγμή που όλοι περιμένατε, δηλαδή, να μάθετε πως ακριβώς γίνεται το κούρεμα.
Μεταξύ μας, ιδέα δεν έχω και φαντάζομαι ούτε και αυτοί που θα εμπλακούν (δανειστές και έλληνες αξιωματούχοι). Η χώρα μας έχει ιδιαιτερότητες, η βασικότερη των οποίων είναι ότι ανήκει σε μια νομισματική ένωση από την οποία τυπικά, δε μπορεί να εκδιωχθεί (δεν προβλέπεται από κανένα άρθρο της συνθήκης για την ευρωπαϊκή ένωση. Κάτι σα το ελληνικό δημόσιο. Άμα τρουπώσεις, τρούπωσες). Αυτό την καθιστά άκρως επικίνδυνη για τη σταθερότητα αυτής της ένωσης και κυρίως για το κύρος του ίδιου του νομίσματος, το οποίο θα πληγεί ανεπανόρθωτα. Αυτό πού μπορεί να γίνει, είναι, αφού η επικίνδυνη προς πτώχευση χώρα μπει σε ένα "καλούπι" δημοσιονομικής προσαρμογής (βλέπε Ελλάδα) ώστε να πάψει να έχει ελλείμματα, οδηγείται, σε μια ελεγχόμενη μορφή πτώχευσης, κατά την οποία, διαπραγματεύεται το σύνολο του χρέους, το χρόνο αποπληρωμής του, καθώς και τα επιτόκια δανεισμού, τα οποία θα είναι τόσο ευνοϊκότερα, όσο σταθερότερη είναι η οικονομική κατάσταση της, κατά το χρόνο διαπραγμάτευσης. Με αυτό τον τρόπο, αποφεύγεται η καθολική κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος, που είναι και ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της πλήρους χρεοκοπίας, και η επάνοδος στις αγορές γίνεται συντομότερα, ομαλότερα και με λιγότερο επαχθείς όρους.
Το αντίκτυπο πού θα έχει το κούρεμα χρέους στον κοινωνικό ιστό, με απλά λόγια, στην καθημερινότητα του πολίτη, είναι άγνωστα. Σκέψου ότι ένα ~30% του χρέους, θα παραγραφεί. Αν η Ελλάδα οδηγηθεί σε ελεγχόμενη πτώχευση το 2014, που το εξωτερικό χρέος θα ανέρχεται σε ~360 δισεκατομμύρια ευρώ, το 30% αυτού του ποσού είναι 108 δισεκατομμύρια ευρώ. Ένα ποσό διόλου ευκαταφρόνητο. Αν για 110, δανεικά, δισεκατομμύρια ευρώ, ισοπεδώνεται κάθε έννοια συνταγματικού δικαιώματος, για 108, παραγραφέντα, δισεκατομμύρια ευρώ, τι πρόκειται να συμβεί; Ειλικρινά, αναρωτιέμαι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου