Η ΠΛΑΤΕΙΑ ΚΛΑΘΜΩΝΟΣ ΞΑΝΑΓΙΕΝΝΕΤΑΙ ΕΠΙ ΠΑΣΟΚ!!!! ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΤΟ ΠΕΡΙΜΕΜΕ!!!!!

Θύματα και θύτες!!!!

Η συζήτηση που έγινε χθες το βράδυ (2/10) στο υπουργικό συμβούλιο είχε τεχνικά χαρακτηριστικά: για το «πώς» και «πόσοι» δημόσιοι υπάλληλοι θα φύγουν. Όχι για το «αν». Η 3η Οκτωβρίου 2011 θα μείνει στην Ιστορία, ως ένα «τέλος εποχής». Η μέρα που τελείωσε η μονιμότητα στο ελληνικό Δημόσιο. Σύμφωνοι. Αλλά δεν είναι και η μέρα που μας χτύπησε την πόρτα η κρίση. Αυτό έγινε προ πολλού. Μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ιδιωτικών υπαλλήλων βρίσκονται ήδη στην ουρά, στο ταμείο ανεργίας. Εκεί, όπου θα τους συναντήσουν και όσοι δημόσιοι υπάλληλοι δεν αισθάνονται ότι ο εργασιακός τους βίος τελείωσε, επειδή το κράτος δεν τους χωρά...
Επί πολλές δεκαετίες, η πολιτική ηγεσία του τόπου – αυτή η πολιτική ελίτ, που απέτυχε σχεδόν σε όλες τις προσπάθειες εκσυγχρονισμού και μεταρρύθμισης – άσκησε την εξουσία με ένα και μοναδικό τρόπο: διορίζοντας έναντι ψήφων και μοιράζοντας χρήματα από τα κρατικά ταμεία. Κακομαθημένη και καλοπληρωμένη. Τώρα της κακοφαίνεται, επειδή η «κακιά» Τρόικα απαιτεί – και της επιβάλει – να κάνει το ακριβώς αντίθετο: να απολύσει (θίγοντας, ενδεχομένως, και ορισμένους από εκείνους που διορίστηκαν με αμφίβολα κριτήρια) και να ζητήσει χρήματα, ακόμη και από εκείνους που δεν έχουν.

Δεν είναι καθόλου παράξενο, που αυτή η πολιτική ελίτ αρνείται να προφέρει την λέξη «απόλυση» και πασχίζει να την ξορκίσει. Δεν νομίζω να υπάρχει μέλος του ελληνικού κοινοβουλίου, που να του πέρασε από το μυαλό, πριν από την εκλογή, η σκέψη ότι θα χρειαστεί να λάβει δύσκολες αποφάσεις, να απολύσει ανθρώπους, να κάνει κάτι διαφορετικό από τους «προηγούμενους».  Από αυτή την πολιτική ελίτ, ανακαλύφθηκε ο όρος «εργασιακή εφεδρεία», ως ένας «προθάλαμος», που οδηγεί στην σύνταξη ή στην ανεργία. Λες και υπάρχει κανένας πραγματικός εργαζόμενος, που θα παρηγορηθεί με την ιδέα να γίνει «έφεδρος».
Εκατομμύρια εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα ζουν – τους τελευταίους μήνες, κυριολεκτικά, κάθε μέρα – με την ανασφάλεια για το αύριο και με τον φόβο της απόλυσης. Την στιγμή που θα ακούσεις το «σας ευχαριστούμε για τις υπηρεσίες που προσφέρατε μέχρι σήμερα», χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου. Ακόμη περισσότερο, αν είσαι ένας από τους πολλούς, με οικογένεια, παιδιά, υποχρεώσεις...

Ο μοναδικός τρόπος να κερδίσεις ξανά την εμπιστοσύνη αυτού του ανθρώπου, είναι να του πεις όλη την αλήθεια. Για το πόσο σκληρή είναι η πραγματικότητα που καλείται να αντιμετωπίσει, για το πόσο δύσκολο θα είναι να σταθεί ξανά όρθιος, αλλά και για την ανάγκη να παλέψει με όλες του τις δυνάμεις. Αυτό δεν γίνεται με πλάγιους τρόπους, με υποσχέσεις και με συνθήματα. Με το «λεφτά υπάρχουν», φτάσαμε στο «δεν υπάρχει δουλιά».
Κάποτε, αρκούσε ένα όμορφο παραμύθι, ένας ανασχηματισμός, ή μία εναλλαγή προσώπων για να πείσουν το φιλοθεάμον κοινό για την ύπαρξη ενός ελπιδοφόρου μέλλοντος. Όμως, οι 800.000 πρώην εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα και οι 30.000 «δημόσιοι υπάλληλοι – έφεδροι», που παίρνουν σειρά, ζητούν απαντήσεις και μία ελπίδα για το σήμερα. Είναι θυμωμένοι, κουρασμένοι και δεν σηκώνουν άλλη κοροϊδία. Είναι τα θύματα της ιστορίας. Σήμερα, αναζητούν τους θύτες ανάμεσα στους λογιστές της Τρόικας, στους κυνικούς συμβούλους της Μέρκελ, στις αδηφάγες αγορές και στα «γκόλντεν μπόις» των τραπεζών.
Εγώ τους συμβουλεύω να ξαναθυμηθούν πώς άρχισε η ιστορία. Να ξαναθυμηθούν εκείνους που έταξαν διορισμούς, που αντήλλαξαν ρουσφέτια και εκβίασαν ψήφους.

Το πολιτικό σύστημα που εξαπάτησε και καταδίκασε μία ολόκληρη κοινωνία. Τους αληθινούς θύτες. Ό,τι έχουν να πουν, ας το πουν σε αυτούς.
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=9174