Για όσους ακομμάτιστους ψηφοφόρους αισθάνονται οτι ο ιδεολογικός χώρος που τους εκφράζει βρίσκεται μεταξύ σοσιαλδημοκρατίας και φιλο-ευρωπαϊκής ανανεωτικής αριστεράς, το ΠΑΣΟΚ ήταν μέχρι πρότινος το (μοναδικό;) καταφύγιο, ειδικά αν αποδέχονταν τις προσωπικότητες και τις εξαγγελίες των Κώστα Σημίτη και Γιώργου Παπανδρέου.
Τώρα μετά τα δύο τελευταία κυβερνητικά χρόνια της κρίσης, είτε γιατι καταλογίζουν απογοητευτικά αποτελέσματα και απαράδεκτες ολιγωρίες στην κυβέρνηση Παπανδρέου, είτε γιατί δεν τους αντιπροσωπεύει ένα βενιζελικό ΠΑΣΟΚ, με πρωτοπαλλήκαρα του τύπου Αντωνίου, Γιαννακά, Σαλαγιάννη και Λιντζέρη, πολλοί αναζητούν μια άλλη διέξοδο.
Και να που η (διορατική;) διάσπαση του Συνασπισμού, που είχε διολισθήσει μεταξύ Περισσού και αριστερισμού, τους προσφέρει ξαφνικά μια άλλη δυνατότητα: Η μετριοπαθής συνιστώσα των "Ανανεωτικών" που αποσχίσθηκε, ανδρώνεται σε ένα κόμμα, που διεκδικεί διψήφια ποσοστά - και ευρεία εκπροσώπηση στη Βουλή. Ενδεχομένως, απολύτως προσωρινά, γιατί παπανδρεϊκοί και άλλοι διαμαρτυρόμενοι θα γυρίσουν αργά ή γρήγορα στην κοιτίδα του μεγάλου κόμματος.
Ωστόσο, παρά την εντυπωσιακή δημοσκοπική άνοδο, η Δημοκρατική Αριστερά δείχνει να χάνει τη μια πρόκληση μετά την άλλη. Για να είμαστε πιο ακριβείς, δείχνει να ποντάρει περισσότερο στους "αγανακτισμένους", παρά στο "χτίσιμο" μιας σκεπτόμενης προοδευτικής πρότασης, που θα οδηγήσει την κεντροαριστερά και συνολικά το πολιτικό σκηνικό, σε μια νέα κατεύθυνση.
Το πρώτο κρίσιμο τεστ ήταν η ευκαιρία να συμμετάσχει στην κυβέρνηση Παπαδήμου. Εκεί, ο προοδευτικός ψηφοφόρος με τα παραπάνω χαρακτηριστικά, θα περίμενε μια ξεκάθαρη τοποθέτηση, του τύπου: "Κατανοώ την ανάγκη να γίνει το κούρεμα και να υπογραφεί η νέα δανειακή σύμβαση, παρά τα επαχθή μέτρα. Και θα στηρίξω την κυβέρνηση, υπό την προϋπόθεση οτι δεν θα υπάρξει συμμετοχή ακροδεξιών στελεχών." Μια τέτοια προσέγγιση, θα άφηνε πιθανώς τη Δημ. Αρ. εκτός σχήματος, καθώς ο Αντώνης Σαμαράς δεν θα δεχόταν να μη μοιράζεται το "μνημονιακό βάρος" με το ΛΑΟΣ (πολιτική που, ταυτόχρονα με τον "διεμβολισμό" στελεχών, απέδωσε προς την κατεύθυνση συρρίκνωσης του ακροδεξιού γείτονα της πολυκατοικίας), αλλά θα είχε αποφύγει να συγκυβερνήσει, "με το κεφάλι ψηλά", εκτιμώμενη από όσους απωθούνται από την ακροδεξιά και ταυτοχρόνως από το ετερόκλητο "αντιμνημονιακό μέτωπο". Με ένα σμπάρο, δυό τρυγόνια.
Το δεύτερο απογοητευτικό δείγμα έχει να κάνει με τις "ανοιχτές αγκάλες", προς στελέχη και παράγοντες, που προέρχονται από ένα "όχι και τόσο επιθυμητό" ΠΑΣΟΚ. Συζητήσεις με βουλευτές αγνώστων λοιπών στοιχείων, συνεργασία με δημοσιογραφικά στελέχη συνδεδεμένα με τις χυδαιότερες επιδόσεις της τηλεοπτικής ειδησεογραφίας και η αίσθηση οτι η Δημ. Αρ. προσφέρεται ως καταφύγιο καιροσκοπικών επιδιώξεων, δεν δίνουν και την καλύτερη εντύπωση για μια διακριτή προσπάθεια αποφυγής των παθογενειών του παρελθόντος - όλα για χάρη της εμπορικής επιτυχίας.
Το τρίτο και βασικότερο, είναι η εμφανής προσπάθεια της Δημ. Αρ. να μην αποποιηθεί κανένα όφελος, από την αντιμνημονιακή ρητορεία. Αντί να καταρρίψει σχηματικούς διχασμούς και διλήμματα, το κόμμα της ανανεωτικής αριστεράς προτιμάει να πιάσει στασίδι από την πλευρά του ποταμού, που συγκεντρώνει τους περισσότερους λουόμενους. Εκτός αν δεν επικοινωνεί σωστά τις θέσεις της...
Για τους ψηφοφόρους αυτούς, η ενίσχυση της Δημ. Αρ. θα είχε ιδιαίτερο νόημα, στο τοπίο της παραδοσιακής αριστεράς - ειδικά αν αναδεικνυόταν σε σημαντικότερη δύναμη, από το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ, προς μεγάλη απογοήτευση των πρώην συντρόφων της. Αλλά δεν θα αποτελούσε κανένα ιδιαίτερο όφελος, για την πορεία της χώρας, αν απλώς συντασσόταν με ένα 30% αντιμνημονιακού κοινοβουλίου, που θα επένδυε στη χειροτέρευση των συνθηκών, για χιλιάδες εργαζομένους και ανέργους. Και που απλώς θα αποτελούσε έναν παράγοντα αρνητισμού, στην επίπονη προσπάθεια της χώρας να ανακάμψει...
* Ο Προκόπης Δούκας είναι δημοσιογράφος και blogger. Το κείμενο αυτό είναι αναδημοσίευση από το www.prokopisdoukas.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου