Έχω μια φίλη, εκπαιδευτικό, αρχηγό μονογονεικής οικογένειας, καρκινοπαθή με έναν γιο φοιτητή σε άλλη πόλη και την κόρη της με μεταμόσχευση νεφρού. Θα μπορούσε να βγεί με μειωμένη σύνταξη, αλλά μένει και δουλεύει σκληρά, σε ειδικό σχολείο, γιατί έχει απόλυτη ανάγκη και το ευρώ.
Πρόκειται για ένα πολύ φιλοσοφημένο και ήρεμο άνθρωπο, σε βαθμό εκνευριστικό μάλιστα. Χθές, την είδα για πρώτη φορά εξαγριωμένη. Είχε ακούσει τα επαπειλούμενα μέτρα για την υγεία.
Όλα τα δέχτηκα και τα πάλαιψα μου είπε, και τις αρρώστιες και τις περικοπές του μισθού μου και τη μείωση του εφάπαξ, αν προλάβω να βγώ στη σύνταξη. Αρνούμαι όμως να δεχθώ την καταδίκη του κοριτσιού μου σε θάνατο, - αφήνω εμένα - αφού το ετήσιο πλαφόν των 1500 ευρώ ανά κεφαλή για περίθαλψη, είναι σχεδόν όσα κοστίζουν τα φάρμακά της το μήνα.
Εμείς θα πεθάνουμε, αλλά δεν θα το αφήσω έτσι, θα πάρω και κάποιους υπεύθυνους για αυτό μαζί μας!

http://tvxs.gr/news/ellada/tsipras-giati-epimenete-sto-mnimonio-para-tin-omologia-roymelioti