Του Πάνου Ν. Πολυζωΐδη
Ο Νικολά Σαρκοζί είναι, αναμφισβήτητα, ένα μεγάλο πολιτικό ταλέντο. Και όπως συμβαίνει συχνά με πολιτικούς του διαμετρήματός του, γεννά αντιθέσεις ακόμη και μίση.
Απέναντί του βρίσκεται ένας πολιτικός για την προεδρική πορεία του οποίου δεν μπορούμε να κάνουμε ασφαλείς προβλέψεις. Το μόνο (σχεδόν) βέβαιο είναι ότι εκλεγόμενος ο Ολάντ θα ανακατέψει την τράπουλα σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Αν αυτό το ανακάτεμα θα οδηγήσει σε κάτι θετικότερο από τη σημερινή κατάσταση δεν μπορούμε να το εκτιμήσουμε με ασφάλεια. Έχω όμως την εντύπωση πως ήττα Σαρκοζί θα έχει σίγουρα ευεργετικές επιπτώσεις στον ευρωπαϊκό συντηρητικό χώρο, για δύο λόγους:
• Πριν από τριάντα χρόνια η συντηρητική Ευρώπη είχε να προτείνει στις κοινωνίες ένα πολιτικό όραμα, στην πρωτοπορία του οποίου ήταν η Μάργκαρετ Θάτσερ. Ο οραματικός της λόγος και η συνήθως αδιαπραγμάτευτη κυβερνητική της δράση περιελάμβαναν μία στιβαρή απάντηση στο παρωχημένο των θεσμών, μία συνεκτική πρόταση για το μετασχηματισμό των κοινωνικών δομών και μία προοπτική ανάπτυξης και νέας ευημερίας. Όλα αυτά, ιδεολογικά θεμελιωμένα πάνω σε αρχές όπως η ελευθερία δράσης, το δικαίωμα ατομικής επιλογής, η υποχρέωση της ατομικής ευθύνης. Αρχές που μπορούσαν να προσελκύσουν μεγάλα τμήματα κοινωνιών, οι οποίες ασφυκτιούσαν μέσα στην παρακμή της σοσιαλδημοκρατίας.
Σήμερα, υπό το βάρος της κρίσης (για την οποία ο ίδιος ο συντηρητικός χώρος φέρει ιστορική ευθύνη), η συντηρητική Ευρώπη του Σαρκοζί και της Μέρκελ με ποιο οραματικό λόγο απευθύνεται στις κοινωνίες, τι έχει να προτείνει... Τη δημοσιονομική πειθαρχία και σταθερότητα!
Οι φιλελεύθερες αρχές, πάνω στις οποίες βασίσθηκε για τουλάχιστον μία εικοσαετία η ιδεολογική ηγεμονία των συντηρητικών δυνάμεων στην Ευρώπη, μοιάζουν να έχουν εξατμισθεί υπό το βάρος μιας πολιτικής αμηχανίας, της εκλογικής σκοπιμότητας με στόχο να ανακοπεί η άνοδος της άκρας δεξιάς και της εμμονικής στήριξης των ευρωπαϊκών θεσμών, ακόμη και εκείνων που εμφανώς απέτυχαν.
Το πλέον εντυπωσιακό όμως είναι ότι η πολιτική πρόταση Σαρκοζί - Μέρκελ δεν έχει τίποτε (μα τίποτε...) να πει για το κρισιμότερο, την ανάπτυξη. Αντίθετα, αφήνει αυτό το κατ' εξοχήν προνομιακό της πεδίο ελεύθερο στην παραδοσιακά αντιαναπτυξιακή δύναμη, τη σοσιαλδημοκρατία, η οποία -ξαφνιασμένη- ψάχνει στο παρελθόν της και ξεθάβει κεϋνσιανά ευχολόγια. Οι κοινωνίες δυσπιστούν και στήνουν αυτί μήπως ακούσουν κάτι πειστικότερο, αλλά η συντηρητική Ευρώπη τηρεί σιγήν ασυρμάτου, λιβανίζοντας τη δημοσιονομική πειθαρχία.
 "Ώρα να πηγαίνουμε..." |
• Οι υπερσυντηρητικές κορώνες του Σαρκοζί και οι αντίστοιχες πολιτικές που υλοποίησε έγιναν ανεκτές από πολλούς, στο πλαίσιο του πολιτικού πραγματισμού, ως τακτικός ελιγμός προκειμένου να μείνει στο περιθώριο η άκρα δεξιά.
Το πρόβλημα με τους τακτικούς ελιγμούς είναι πως συχνά μεταλλάσσουν το υποκείμενο: γίνεσαι αυτό που λες, χάνεις τη ρότα, σταδιακά εγκαταλείπεις τους μακροπολιτικούς σου στόχους (χωρίς καν να τους υποκαθιστάς με αυτούς του τακτικού σου λόγου, τους οποίους δεν προσυπογράφεις πραγματικά) - ρωτήστε και τον Καραμανλή...
Αφ' ενός, λοιπόν, μοιάζει να έχει όντως κινηθεί ο Σαρκοζί πολύ πιο δεξιά από ό,τι θα περίμενε κανείς από έναν συντηρητικό πρόεδρο της Γαλλίας. Αφ' ετέρου, ο πολιτικός ελιγμός ξεκάθαρα απέτυχε, αφού το Εθνικό Μέτωπο κατήγαγε εκλογικό θρίαμβο, καταγράφοντας το υψηλότερο ποσοστό του στην ιστορία.
Ώρα να ομολογήσουν οι οπαδοί του ελιγμού πως το τέχνασμα δεν αποδίδει και να ψάξουν για κάτι άλλο. Δεν νομίζω δε ότι το πάθημα του Σαρκοζί με τη Λεπέν μπορεί να είναι για οποιονδήποτε άλλον χρησιμότερο από ό,τι για τον Αντώνη Σαμαρά.
Το κρίσιμο ερώτημα που ανακύπτει, λοιπόν, είναι αν η ήττα Σαρκοζί μπορεί να αλλάξει αυτό το τοπίο, δηλαδή να οδηγήσει τη συντηρητική Ευρώπη στην άρθρωση ενός νέου παραδείγματος, με ρωμαλέα ιδεολογικά χαρακτηριστικά και πειστικό αναπτυξιακό πρότυπο.
Κανείς δεν μπορεί να το προβλέψει με οποιονδήποτε αξιοπρεπή βαθμό βεβαιότητας. Ωστόσο, το ανακάτεμα της σούπας δεν μπορεί παρά να οδηγήσει σε καλό, διότι η σημερινή κατάσταση μόνο χειρότερες προοπτικές επιφυλάσσει για τη συντηρητική Ευρώπη και, το κυριότερο, για όλην την Ευρώπη.
Άρα, προκύπτει ίσως μία ευκαιρία από την ήττα Σαρκοζί: μπορεί να να σημάνει συναγερμό μεταξύ των συντηρητικών δυνάμεων, κυρίως στη Γερμανία, και να τις οδηγήσει σε μία πορεία σαν αυτήν που αναφέρεται πιο πάνω. Γιατί αν στις επόμενες εκλογές κινηθεί και η Γερμανία προς τον Ολάντ, τότε η Ευρώπη, η οποία παραπαίει μεταξύ μοιρολατρείας και της νεφελώδους νεοκεϋνσιανής πρότασης της σοσιαλδημοκρατίας, θα στραφεί προς αυτήν την πρόταση και η οπισθοδρόμηση δεν θα μπορεί πλέον να αντιστραφεί.
http://www.theinsider.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=18751:giati-prepei-na-ittithei-o-sarkozi&catid=52:world&Itemid=79
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου